Przepiękne, letnie, sobotnie popołudnie. Na Fortach Bema trawa jest jeszcze mocno zielona, choć pod stopami szeleści coraz więcej liści. Tego dnia jesteśmy tam we trójkę – postanowiłyśmy z Kudłatą pokazać T. gdzie spędzamy prawie każdy piątek.
Ostatni czwartek. Znów tylko my. I znów AleWino. Lubię miejsca z pasją. Do takich chętnie wracam. I wina z historią. Niekoniecznie długą, za to koniecznie z opowiedzianą. „To uczeń”. „A to mistrz” – słyszymy. Próbujemy i ostatecznie wybieramy „mistrza” – będzie nam towarzyszył przez cały wieczór.
Za nami dość ponury, deszczowy piątek. Jednak mimo to uśmiech nie schodzi mi z twarzy. To był bardzo udany dzień. Poranek trochę zabiegany, za to już w południe czas zwalania. Jest kawa i gofry z owocami zjedzone w doskonałym towarzystwie.
Dziś będzie o Tacie. Najlepszym, jakiego Kudłata mogła sobie wymarzyć. O Tacie który kocha i potrafi o tym mówić. O Tacie, który zawsze znajduje czas. O takim, który uczy się śmiać i dzięki któremu śmiejemy się bardzo dużo.
O Tacie, który jest przyjacielem. I kompanem w najfajniejszych przygodach.
O Tacie, który jest przyjacielem. I kompanem w najfajniejszych przygodach.
Już przebieramy nogami. Jutro rano wyruszamy. Choć nic jeszcze nie przygotowane, choć pewnie znów będę nas pakować po nocy. My, Marcelina i Rodzice. Jedziemy w las. Będą pola, lasy i cisza – to dla nas. A także krowy, kury i psy – to dla Kudłatej. Nie ważna pogoda – w końcu mamy ze sobą swoje osobiste słoneczko.
Wielka mała miłość – córeczka tatusia. Od momentu swojego pojawienia się na świecie Marcelina bez reszty zawładnęła sercem T., który bez przerwy wodzi za nią rozkochanymi oczami, bez oporów zmienia pieluchy, przebiera i kupuje nowe ciuchy w ilości zdecydowanie przekraczającej bieżące potrzeby.