Zobacz, co z tego może wyniknąć…

Znali się od początku liceum. Siedzieli razem w ławce, na klasówkach on ściągał z jej zeszytów. I pomagał na klasówkach z matematyki.

Był jej przyjacielem. Bratnią duszą. Taką, co to odda swoją bluzę, kiedy ona marznie, albo kanapkę, kiedy nie wzięła drugiego śniadania. Był dla niej jak brat. Pod każdy względem. Gdyby wtedy ktoś powiedział jej, że będą razem, popukałaby się w głowę. Never.

Po maturze wyjechali w góry z paczką przyjaciół. I tam grom z jasnego nieba. Motyle w brzuchu. Skąd? Nie wiadomo. Po powrocie wszystko się rozwija. Przyjaciele nie wierzą, ale kibicują. Są parą. Millenijny Sylwester jest ich pierwszym. Cztery lata później zaręczyny, za kolejne dwa – ślub. Zaczyna się wspaniały okres. W końcu mieszkają razem. Pracują, bawią się, podróżują. Mają dla siebie mnóstwo czasu. I nadal wszystko robią razem. No i jak od zawsze – nigdy nie brakuje im tematów do rozmów. Jest pięknie. Lepiej już być nie może?

 

Może.

 

W styczniu 2013 roku na świat przychodzi ich mały – wielki Cud. Marcelina.

 

Jak już wiecie, to nasza historia. Piętnaście wspólnych lat opowiedzianych w kilku wersach. To piętnaście lat wielkiej przyjaźni. I o kilka mniej prawdziwej miłości. Przez ten czas były okresy lepsze i te trochę gorsze. Ale każdego z tej niezliczonej ilości dni, tygodni i miesięcy, byliśmy dla siebie najlepszymi przyjaciółmi. Bo to potrafimy najlepiej. Od tego zaczęliśmy. Od niekończących się rozmów o wszystkim i o niczym. Od wspólnych pomysłów na mierzenie się z dorosłym życiem i dorosłymi problemami. Od tysięcy przegadanych godzin, kiedy to z centrum wracaliśmy piechotą na nasze Bielany, bo ciągle wyskakiwały nam nowe tematy.

I tak jest do teraz. Bardzo dużo ze sobą rozmawiamy, konsultujemy, wymieniamy uwagami, myślami, marzeniami. A kiedy chwilowo przestajemy, bo codzienność, bo obowiązki, bo notoryczny brak czasu, mówimy sobie stop. Zawozimy Marcelinę do Rodziców i idziemy na kolację, lub na spacer. Gdziekolwiek, gdzie będziemy mogli ze sobą pobyć, porozmawiać. Tak jest od zawsze.

Bo dzięki temu czujemy, że żyjemy razem, a nie obok siebie. I bardzo chcemy wiedzieć, co temu drugiemu w duszy gra.

Nikt nie zna mnie tak dobrze jak On, nikt mnie tak nie rozumie. Nikt nie zgaduje tak trafnie moich myśli, zanim jeszcze zdążę je wypowiedzieć. Nikt mnie tak nie rozśmiesza. I z nikim innym tak dobrze się nie bawię.

Mój Przyjaciel, mój Mąż. Zawsze w tej kolejności.