No więc jesteśmy nad morzem. Nad naszym polskim, rodzimym, którego wyjątkowego koloru próżno szukać w świecie.

Muszę przyznać, że się za nim okropnie stęskniłam – za jego zapachem, za pięknymi szerokimi plażami, za kolorowymi parawanami, nawet za obecnymi na każdym kroku straganami z kiczowatymi pamiątkami…

W dzieciństwie co roku jeden miesiąc wakacji spędzałam wraz z Rodzicami w Karwii i właśnie do tej miejscowości dziś przyjechaliśmy. Pamiętam ją jeszcze z czasów, kiedy była maleńką wioską rybacką z jednym sklepem spożywczym i jednym warzywniakiem. Obecnie, choć ilość sklepów zdecydowanie się zwiększyła, Karwia zachowała swój cichy, kameralny charakter.

A plaża… Nigdy nie wydawała mi się tak piękna jak dziś…

Marcelina zdecydowanie podzielała mój zachwyt i jak na rasową turystkę przystało musiała wszystko dokładnie obejrzeć, co zajmowało ją tak bardzo, że ledwie pozwoliła nam zrobić sobie kilka bliższych zdjęć.
T. swoim zwyczajem pozował bez problemu 😉

Kiedy już wchłonęliśmy odpowiednią ilość morskiego powietrza i jodu nabraliśmy ochotę na coś bardziej treściwego, skutkiem czego zakotwiczyliśmy w cukierni, gdzie zjedliśmy wielkie i niemożliwie słodkie gofry z nutellą i bitą śmietaną (pomysł T. który ja nieopatrznie podchwyciłam – ostrzegam – to połączenie dla twardzieli). Ale że zawsze szukamy plusów, to i tym razem jeden znaleźliśmy – a mianowicie nie byliśmy głodni aż do kolacji ;-))