Miały być długie spacery nad jeziorem, opalanie się w pierwszych promieniami wiosennego słońca, rozkoszowanie się dopiero co budzącą się do życia zielenią…

a tymczasem na Mazurach, gdzie przyjechaliśmy odpocząć – jak z resztą w całej Polsce – zima w pełni. Przepiękne jezioro, do którego mamy dwadzieścia metrów, pomost z łódkami i nasz taras z plażowymi koszami do opalania pokrywa gruba warstwa białego puchu. W hotelowym lobby trzeszczy ogień w kominku, a my wieczorami popijamy gorące kakao i czekoladę obserwując ten niesamowity jak na kwiecień zimowy krajobraz.
Spacery są więc trochę krótsze, zamiast opalania – ciepłe swetry, czapki i narciarskie rękawiczki, żeby podczas prowadzenia wózka nie marzły nam ręce.
Odpoczywamy, czytamy, rozmawiamy, bawimy się. W końcu mamy czas dla siebie – to nasz pierwszy urlop od roku, wyczekany, upragniony, więc nic nie jest w stanie odebrać nam tej radości, a już na pewno nie pogoda.
Marcelina zdaje się podzielać nasze zadowolenie i rownież celebruje swój pierwszy w życiu wyjazd – na przykład śpiąc w nocy siedem godzin bez przerwy i pozwalając rodzicom na to samo. Dodatkowo ujawniła sie jeszcze jedna jej cecha – Kudłata bardzo lubi jeść, gdy inni jedzą, a dokładniej – kiedy mama je. Ostatnio, za każdym razem, gdy tylko ciepły posiłek ląduje przed nosem mamy – momentalnie robi sie głodna (pomimo tego, że dopiero co została nakarmiona) i głośno domaga sie podstawienia bufetu w trybie natychmiastowym i bez negocjacji (zdjęcia poniżej). Skutkiem czego T. zjada ciepły posiłek, Kudłata zjada dwa ciepłe posiłki, a mama zjada jeden posiłek w temperaturze hmmm…pokojowej 😉