Słoneczny, weekendowy poranek. Miasto powoli i leniwie budzi się do życia, a my razem z nim…
Read More›
Dzisiejszy wpis będzie oczywiście o Tacie. Ale nie o tym, o którym myślicie. Bo dziś trochę zerwę z tradycją i zaproszę Was na wpis o moim własnym Tacie.
To zdecydowanie nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Ze wszystkich sportów, jakie uprawiałam w życiu bieganie podobało mi się najmniej. Chociaż nie.
Już dawno na blogu nie opisywałam Wam żadnej nowej miejscówki na rodzinne spotkanie, więc dziś postanowiłam to nadrobić.
Jeszcze kilka dni temu mój nastrój był delikatnie mówiąc…średni. Piękna wiosenna aura, na którą bardzo liczyłam na moim bezrobociu, odeszła nie wiadomo gdzie i nic nie zapowiadało jej szybkiego powrotu. Dodatkowo patrzenie na kurzący się na balkonie rower też nie wprawiało mnie w dobry humor. Brakowało mi chęci i energii na cokolwiek. A już napewno na ruch.
Za mną pierwszy tydzień najdziwniejszego stanu, jaki pamiętam w życiu.
Zaczęło się dzisiaj. Już od jakiegoś czasu nosiłam się z tym zamiarem, ale wyjście ze strefy komfortu nigdy nie jest łatwe. Poczułam jednak, że nie ma innej drogi i że po prostu muszę to zrobić.
Pamiętam, jak jeszcze niedawno nie mogłam się doczekać marca…a tymczasem do naszych drzwi już powoli puka kwiecień.
Napisałam powyższy tytuł. A dopiero potem się nad nim zastanowiłam. To przecie nierealne! Więc jakim sposobem często mi się udaje? A może raczej…jakim kosztem?